Elfy z Lasu Loren

Plik:Wood-elves-print.jpg

Obrońcy Loren w natarciu na zwierzoludzi

Stowarzyszenie Leśnych Elfów z Lasu Loren powstało jako jedna z pierwszych gildii w historii Arkadii (1998 r.). Pierwotnie było gildią rasową, dlatego też jej członkowie mogli jednocześnie należeć do jednej z gildii zawodowych (np. Komanda Scoia'tael). Przeprowadzona w 2005 r. reforma stowarzyszeń zmusiła graczy należących do dwóch gildii jednocześnie (rasowej i zawodowej) do wyboru jednej z nich. Zmiany te sprawiły, że grono Leśnych Elfów uszczupliło się o wiele osób. Należy jednak wspomnieć, że ci, którzy zdecydowali się na pozostanie w Lesie Loren (jako Leśne Elfy lub Tancerze Wojny) mieli już klarowniejszą wizję swojej postaci, co bez wątpienia było dużym plusem reformy.

Jak rozpoznać Leśnego Elfa z Lasu Loren?

Leśnego Elfa można rozpoznać po drewnianym flecie zawieszonym na szyi, na skórzanym rzemieniu. Rodzaj drewna i zdobienia pokrywające flet mogą nam powiedzieć coś o wieku posiadacza. Dawniej charakterystyczną cechą Leśnych Elfów było również posługiwanie się językiem Fan-Eltharin, jednak po wprowadzeniu pochodzeniówki dla elfów z Lasu Loren językiem tym może posługiwać się każdy elf, który zadeklaruje swe pochodzenie u Opiekunki Pamięci - Neylad. Pojawienie się pochodzeniówki dla elfów z Loren sprawiło, że wielu początkujących graczy jest przeświadczonych o tym, że wraz z nią nabywają prawo do poruszania się po Lesie Loren, co jest przekonaniem błędnym i przez mieszkańców Loren tępionym. Kolejnym mitem jest przekonanie, że Leśnym Elfem może zostać tylko ten, kto pochodzi z Lasu Loren - wśród nich jest kilkoro, którzy urodzili się w Lesie Drakwald lub w Ishtar.

Pochodzenie Leśnych Elfów

Przez całe wieki Wysokie Elfy zamieszkiwały Ulthuan, a przez ten czas zdążyły posiąść wiedzę o świecie i stały się znakomitymi żeglarzami, których smukłe statki przemierzały wody całego świata. Po śmierci pierwszego Króla Feniksa, Aenariona, oraz po pierwszej inwazji Chaosu na rodzimą wyspę, elfy zaczęły myśleć o znalezieniu nowych miejsc nadających się do zasiedlenia. Tym sposobem, na wiele lat przed Sigmarem, a podczas rządów Króla Feniksa o imieniu Bel Shanaar, elfy zaczęły kolonizować świat. Powstało wiele nowych osad, a większość z nich na ziemi nazywanej przez Wysokie Elfy Elthin Arvan, a znanej nam bliżej jako Stary Świat. Tam też, na terenach dzisiejszej Bretonii, Imperium i Kislevu, elfy poczęły budować wielkie wieże ze złota i marmuru. Powoli zadomowiali się i przywiązywali do nowych domów, które tak bardzo różniły się od tych nękanych klęskami na Ulthuanie. Nowe pokolenia elfów zrodzone w Elthin Arvan nie czuły już tak silnej więzi z domem swoich przodków. Kiedy nad Ulthuanem zawisło widmo Kultu Przyjemności, znalazło się wiele elfów nie godzących się na rządy Króla Feniksa sprawowane nad tymi, którzy zamieszkują Stary Świat. To właśnie oni stali się przodkami Leśnych Elfów, bowiem zamiast wracać na Wyspę, ruszyli dalej w głąb kontynentu, gdzie natknęli się na dziwny i przerażający las. Ze wschodu ogrodzony murem Gór Szarych, pełen życia, które trudno było dostrzec, lecz łatwo wyczuć. Po dostrzeżeniu nocą dziwnych świateł tańczących w lesie, elfy trzykrotnie podejmowały próbę zapuszczenia się w głąb lasu. Choć wyprawy liczyły po tysiąc wojowników, wracało niewielu, najczęściej obłąkanych i przerażonych bezowocną włóczęgą po miejscu, które zmieniało się jak morskie fale. Wtedy też elfy przekonały się, że las żyje i czuwa, jak jedna wielka istota, która niszczy wszystko, co wydaje się jej być zagrożeniem. Elfy nazwały to miejsce Athel-Loren, co oznacza Las Świtania Świata, same zaś wycofały się na jego obrzeża, stawiając wzdłuż jego granic ogromne monolity. Knieja zdawała się tolerować nowych mieszkańców, o ile nie zagłębiali się zbyt daleko w knieję, zaś Elfy zaczęły powoli przywiązywać się do nowego domu.

W czasie kiedy elfy kolonizowały Athel-Loren, na Ulthuanie zginął Bel Shanaar, Król Feniks, który padł ofiarą szalonego Malekitha. Po nieudanej próbie wstąpienia na tron, Malekith został zepchnięty do rodzinnego Nagarythe, zaś nowo wybrany Król Feniks wypowiedział mu wojnę. Na Ulthuanie rozpoczął się okres krwawych bitw, który w historii zapisał się pod nazwą Rozpadu. Elfy podzieliły się na tych, którzy byli wierni Królowi, oraz na tych służących Malekithowi. Mroczne Elfy przy pomocy demonów zerwały więzi z Ulthuanem i pożeglowały na Czarnej Arce ku Naggaroth, poprzysięgając zemstę.

Mijały lata, a między aroganckimi elfami a chciwymi krasnoludami dochodziło do coraz większej ilości sporów, co zaowocowało w końcu kolejną wojną, tym razem nazywaną Wojną o Brodę. Była to decyzja kolejnego Króla Feniksa, Caledora Drugiego, której wielu mieszkańców Elthin Arvan nie pochwalało, nie widząc sensu w toczeniu bojów wiele mil od rodzinnej Wyspy. Kiedy elfie armie wylądowały u brzegów Starego Świata, a Caledor Drugi wezwał elfy do chwycenia za broń, elfy żyjące na obrzeżach Athel-Loren odmówiły. Królestwo Wysokich Elfów zostało mocno osłabione przez ciągnięte się latami wojny, dlatego następca Caledora Drugiego, Caradryel, obawiając się inwazji Malekitha na Ulthuan oraz nie chcąc podejmować ryzyka wojny na dwa fronty, podjął decyzję o wycofaniu armii z Elthin Arvan. Jego decyzją, wszystkie elfy, które pragnęły ochrony armii musiały wrócić na Ulthuan. Po raz kolejny elfy z Athel-Loren nie podporządkowały się rozkazom władcy i nie czując już żadnych więzi z Wyspą, ogłosiły niezależność od Króla Feniksa, przyjmując miano Asrai. Niestety, teraz nic już nie stało na drodze wojownikom krasnoludów, rozpoczął się więc okres bitew o Athel-Loren. Po ciężkich walkach elfy odniosły zwycięstwo i zaczęły zakładać osiedla w głębi lasu, obawiając się odwetu ze strony krasnoludów.

Początek Leśnych Elfów

Po zwycięstwie odniesionym nad krasnoludami, elfy zaczęły zagłębiać się w knieje. Ku ich zdumieniu, las przestał stawiać im opór, odkrywając przed nimi wiele nowych ścieżek i sekretów. W trakcie wędrówek przez las, elfy podzieliły się na wiele grup, nazywanych Szczepami. Podczas tych podróży grupa Magów odkryła również Dąb Wieków, nieprawdopodobnie stare drzewo, pod którym jedna z nich, elfka imieniem Ariel, po raz pierwszy rozmawiała z Lasem. Wkrótce wielu z Asrai nauczyło się rozmawiać z knieją, czując przy tym, że las zaczyna traktować ich jak przyjaciół. Wtedy właśnie elfy, zawsze pełne szacunku do wszystkiego co stworzyła natura, prawdziwie ukochały Athel-Loren i obrały je za swój dom, a puszcza zaakceptowała nowych mieszkańców. Od tej pory elfy otaczają Athel-Loren prawdziwą czcią, traktując las z szacunkiem, na który zasługiwał. W tym miejscu tkwiła istota elfich bóstw, zaklęta w odwiecznym cyklu pór roku. Leśne Elfy przysięgły nie brać niczego, nie dając w zamian czegoś w ofierze lub przysłudze, tak aby równowaga lasu została zachowana.

Tak oto wyglądały początki Leśnych Elfów. Ci, którzy są ciekawi dalszych ich losów, powinni skierować swe kroki ku Athel-Loren i zapoznać się z licznymi księgami dostępnymi w tamtejszej bibliotece.

Jakie są Leśne Elfy z Lasu Loren?

Plik:Wood-elves.jpg

Leśne elfy w walce z Hordami Chaosu

Fizycznie, Leśne Elfy są bardzo podobne do Elfów Wysokich - są wysocy, zwinni, gibcy i pełni wdzięku w swoich ruchach. Zazwyczaj mają bladą cerę, ponieważ większość życia spędzają w cienistym Athel-Loren. Mają niezwykle bystry wzrok i rozwinięty zmysł intuicji, dzięki czemu są w stanie wyczuć wszystko co w lesie nienaturalne. Ubrania Leśnych Elfów szyte są przeważnie ze skór zwierząt. Najczęściej utrzymane są one w stonowanej kolorystyce zieleni i brązu, ale często można zobaczyć na nich wzory o kontrastujących barwach. Niekiedy na strojach widoczne są emblematy szczepowe. Leśne Elfy potrafią również uszyć płaszcz z liści, co pozwala im na lepsze wtapianie się w otoczenie. Ich ciała często pokrywają liczne tatuaże oraz malunki, które podkreślają ich dzikość i pomagają w ukrywaniu się wśród leśnych ostępów. Wiele spośród nich nosi długie włosy, które splatają lub ozdabiają piórami, co jest symbolem umiejętności strzeleckich.

Leśne Elfy mają nieco szersze horyzonty myślowe, niż Wysokie Elfy, są mniej aroganccy i zadufani w sobie, a nawet utrzymują kontakty z ludźmi. Podczas zabaw i uczt świętowane są kolejne cykle życia Lasu, czemu towarzyszą rytuały i suto zakrapiana zabawa. Leśnym Elfom z radością służą ludzkie dzieci zabrane z ich domów, które dzięki magii Lasu nigdy się nie starzeją, a w ucztach często biorą udział bretońscy rycerze - lecz tylko głupiec odważyłby się bez zaproszenia skosztować tamtejszego jedzenia. Po zerwaniu wszelkich więzów z innymi elfami, Leśne Elfy stały się bardzo skryte i podejrzliwe, stroniąc od obcych. Są przede wszystkim strażnikami Lasu, a ich los jest nierozerwalnie związany z losem kniei - jeśli Athel-Loren umrze, będzie to oznaczało także śmierć Asrai. Dużo czasu zabiera zdobycie ich zaufania lub szacunku, a jakakolwiek zdrada pociąga za sobą pewną zemstę. Kapryśność i nieprzewidywalność są typowe dla Leśnych Elfów, gdyż zostały one związane mocą natury, która leży daleko poza prostym podziałem na dobro i zło.

System wartości Asrai różni się diametralnie od systemu wartości innych ras:

• Krasnoludy

Gdyby nie Wojna o Brodę, być może krasnoludy nadal byłyby przyjaciółmi Leśnych Elfów, ponieważ elfy cenią sobie ich sumienność i honorowość, oraz zamiłowanie do pięknych przedmiotów. Niemniej, krasnoludy są przeważnie postrzegane jako banda pijackich krzykaczy, zbyt grubiańskich, by móc się z nimi zadawać (choć trafiają się przyjaźnie między Leśnymi Elfami a krasnoludami).

• Ludzie

Ludzie z kolei potrafią napawać elfy obrzydzeniem, jako jedna z najmłodszych ras. Ich krótkie życie sprawia, że mają szczególny pociąg do ulotnego bogactwa, są chciwi i niewrażliwi na piękno. Krótki żywot ludzi sprawia, że nie przywiązują wagi do dzieł sztuki, czy natury, często niszcząc je. Do tego rozmnażają się jak króliki, co pociąga za sobą większe zapotrzebowanie na ziemię. Niejednokrotnie było to powodem najazdów na Loren - bretońscy baronowie pragnęli powiększyć swe terytoria kosztem Athel-Loren. Czasami jednak ludzie, jako słaba i nieświadoma rasa są bronione przez tych, którzy widzą w nich iskrę tego samego życia, która stworzyła elfy.

• Ogry

Ogry są dla Leśnych Elfów uosobieniem wszystkiego, co obrzydliwe. Są wielkie, głośne, głupie i niszczą wszystko, co napotkają na swej drodze. Do tego często wiążą się z siłami Chaosu oraz mają wielkie zamiłowanie do grabieży i wojen, przez co są rasą najmniej lubianą przez Leśne Elfy. Koegzystencja Leśnych Elfów z ogrami ogranicza się najczęściej do wymiany ciosów, a historia ich antypatii sięga wieków wstecz.

• Halflingi

Zazwyczaj wywołują pozytywne skojarzenia, jako, że bywają przeważnie wesołymi i dobrze odżywionymi osobnikami, jednak nie są cenione wyżej, niż inne młode rasy.

• Gnomy

Leśne Elfy cenią gnomie zamiłowanie do wiedzy, dlatego często znajdują z nimi wspólny język. Gnomy nazywane bywają "elfami jaskiniowymi", bowiem są mądre, spokojne i pracowite. Gnomy spędzają większość życia w swych laboratoriach i warsztatach, zafascynowane wynalazkami i postępem.

• Półelfy

Leśne Elfy doceniają w nich to, że są bardziej wrażliwe na sztukę i piękno, niż ludzie. Oczywiście zrzucają to na karb elfiej krwi płynącej w żyłach półelfów.

Elfy z Lasu Loren są niczym spokojna tafla jeziora: potrafią być pogodne, piękne i czarujące, by po chwili stać się przerażającymi i niszczycielskimi niczym szkwał. Na każdego podróżnika, któremu wskazano drogę poza granice kniei, trafia się jeden, który został zabity bez żadnego ostrzeżenia, a ciało jego porzucone tam, gdzie stracił życie, pozostawione do zagarnięcia przez Las. Często widuje się kości i czaszki na skraju Lasu, a także ciała wiszące na tamtejszych drzewach, które zostają tam do czasu, aż kruki oczyszczą kości lub rozwloką je leśne stworzenia, a wijące korzenie lasu przykryją je brązowym płaszczem. Leśne Elfy strzegą Athel-Loren nieustępliwie, dlatego nawet ci, którzy wkraczają do Puszczy bez żadnych złych intencji traktowani są podejrzliwie i często spotyka ich śmierć, nim zdążą wyjaśnić, po co przybyli. Niejednokrotnie jest to skutkiem ignorowania przez podróżników ostrzeżeń wyrytych runami na monolicie:

Zawroc z tej sciezki, Wedrujacy. 
Pokoj Lasu Loren dla Jego mieszkancow jest przeznaczony, Ty wsrod Drzew znajdziesz cierpienie i smierc.

Leśne Elfy zazwyczaj ignorują to, co dzieje się poza granicami Athel-Loren, nie przejmując się ani trochę losami obcych. Bardzo rzadko dochodzi do tego, że Asrai toczą bitwy poza obrębem Lasu. Jeśli tak się dzieje, to czynią to po to, aby powstrzymać wroga, który w przyszłości mógłby zagrozić kniei. Zapewne, gdyby było to możliwe, Leśne Elfy wiodłyby swe życie bez jakiegokolwiek kontaktu ze światem zewnętrznym - niestety, Athel-Loren nadal pozostaje celem wypraw śmiałków i poszukiwaczy skarbów, tak więc Leśne Elfy nie spoczywają w walce o Las. Zwinne i ciche Asrai nagle wyłaniają się spośród gęstwiny, by zaatakować i rzucić się do krwawego boju, bezwzględnie tnąc wrogów Puszczy, nim po chwili znów zanurzą się jak duchy pomiędzy drzewa.

Panteon bóstw Leśnych Elfów

Panteon leśnych bóstw jest niezwykle bogaty, a to z tego względu, że elfy traktują bogów nieco odmiennie niż inne rasy. Dla Elfów bogowie są źródłami mocy - pamiętając tradycje Dawnych Slaanów, Asrai potrafią delikatnie kierować bogami i znają ich prawdziwą naturę. Rzadko zdarza się, by elfy z Loren czciły tylko jednego z bogów, ignorując całą resztę. Każdy z bogów reprezentuje odmienną moc Natury, inny jej aspekt, a razem tworzą jedną spójną całość.

Bogowie są dla Leśnych Elfów bardziej rodzicami, czy braćmi, niż władcami życia. Wyobrażenia o nich nie są tak pełne trwogi i strachu, jak u młodszych ras. Dzięki pradawnej wiedzy Dawnych Slaanów Asrai mogli odsunąć się od sił czystego Chaosu i Zła, ale także od Ładu, jako że niszczą one tak cenioną przez ten lud wolność jednostki.

Wiara Leśnych Elfów nie obrosła w rytuał tak bardzo, jak wierzenia innych ras. Mniej jest tu restrykcji nakładanych na wyznawców, a każdy Elf nosi w sercu świątynie wyznawanych bogów, swoimi czynami i słowami dając świadectwo szacunku do nich. To dla Asrai typowe, bowiem postrzegają oni świat bardziej intuicyjnie, poprzez przeczucia, niż przez chłodne rozumowanie. Taniec i ruch mogą nieraz przekazać więcej, niż runy spisane na papierze, a sztuka opowiadania i śpiewu może wyrażać o wiele więcej niż pismo.

Tyle tytułem wstępu, teraz pora na zapoznanie się z panteonem najważniejszych leśnych bóstw:

• Asuryan, Król Feniks, Pan Wszystkich Bogów
  • Jest najstarszym ze wszystkich bogów, jednak w Starym Świecie rzadko daje się mu pierwszeństwo, gdyż nie jest on szczególnie bliski Leśnym Elfom. Najbardziej miłują go Wysokie Elfy pochodzące z Ulthuanu.
  • Asuryan zwykle przedstawiany jest jako niezwykle piękny elf odziany w płaszcz ze śnieżnobiałych piór i trzymający w prawicy berło. Zwykle zasiada na zdobionym tronie, a wiadome jest także, że może przybrać postać Feniksa lub Wielkiego Orła.
  • Jego symbolem jest feniks o rozpostartych na tle piramidy skrzydłach, od której rozchodzą się gorejące promienie słońca.
  • Najwspanialszym miejscem jego kultu, jest Wyspa Ognia, położona nieopodal Ulthuanu. Stoi na niej olbrzymia piramida, Świątynia Asuryana, gdzie koronowany jest każdy król Ulthuanu, zaraz po tym, gdy przejdzie próbę przejścia przez Ogień Asuryana, co świadczy o prawości jego serca.
  • Asuryan obdarza swoich wyznawców zaletami umysłu i charyzmą.

• Lileath, Pani Snów i Wróżb
  • Małżonka Asuryana, najlepiej znana w Ulthuanie, gdzie większość elfów podążających jej ścieżką to wieszcze i wróżbici. W Loren czczona jest ona wraz z Morai-Heg przez szczep Nienna Numenesse, to jest szczep Brzóz. Sprowadza ona przyjemne sny na tych, którzy ją radują, zaś senne mary na tych, którzy ją złoszczą.
  • Zwykle przedstawiana jest jako olśniewająco piękna elfka odziana w śnieżnobiałe szaty, z anielskimi skrzydłami i z różdżką w swej prawicy.
  • Jej symbolem jest uskrzydlona elfka, czasami z dwoma nożami wzniesionymi nad głową.
  • Świątynie przypominają czasami budowle ku czci Asuryana i mają kształt piramidy. Jakiego by jednak nie obrały kształtu, zawsze odurza w nich woń kadzideł, a elfy o szczerych sercach wpatrując się w ów dym mogą dostrzec wydarzenia z przyszłości. Najwspanialsza świątynia ku czci Lileath nazywa się Altheriol-ta-Melathiel, co oznacza w elfiej mowie Czarną Perłę Dwóch Mórz. Została ona wzniesiona na południu Starego Świata przez przez elfy z rodu Allianarenel pod wodzą Edrenara Śniącego. Po tym jak popadła ona w ruinę, ludzie wznieśli na jej miejscu miasto Luccini, a w nim największą świątynie ku czci Morra.
  • Lileath obdarza swych wyznawców ogromną wiedzą oraz znajomością przyszłych wydarzeń. Warto wspomnieć, iż wiedza ze Świata Snów związana jest z wiedzą ze Świata Umarłych.

• Morai-Heg, Starucha
  • Przedstawiana jako stara i uwiędła kobieta odziana w czarne, zgrzebne szaty. W pomarszczonej niczym kora starego drzewa dłoni trzyma sękaty kostur, na którego końcu zawieszona jest sakiewka. W tej sakiewce przechowywane są wszystkie elfie dusze, a Morai-Heg jest ich strażniczką i opiekunką. Zna ona każdy sekret elfów, dlatego tak podobna jest do Lileath, gdyż obie wgląd w przyszłość posiadają. Z tego też powodu między dwiema boginami dochodzi do niesnasek i wzajemnej niechęci, nigdy jednak nie przerodziła się ona we wrogość. Morai-Heg traktowana jest przez szczep Brzóz (Nienna Numenesse) jako uzupełnienie natury Lileath, co symbolizuje biało-czarna kora tych drzew. Starucha jest rzadko czczona przez elfy, nieliczni poświęcają życie jej ścieżce.
  • Symbolem Morai-Heg jest sękaty kostur i skórzana sakiewka.
  • Nie buduje się świątyń ku czci Morai-Heg, choć czasami w pałacach książąt Wysokich Elfów palone są kotły z węglami ku jej czci.
  • Starucha pała nienawiścią do Khaine'a i nieumarłych, gdyż zakłócają oni równowagę pomiędzy światami. Jest to powodem, dla którego Morai-Heg nakazuje ich zwalczać przez całe życie.
  • Wyznawców obdarza znajomością nekromancji, po to jednak, aby mogli odsyłać nieumarłych w zaświaty. Zasłużone elfy nagradza możliwością patrzenia w przyszłość, zaś te, które ją oburzą karane są ślepotą.

• Khaela Mensha Khaine, Krwaworęki Khaine
  • Wśród Mrocznych Elfów (Druchii) znany jest jako Bóg Krwi i Morderstwa, i czczony przez nich przez całe ich życie. Widzą go oni jako wielkiego demona o czterech ramionach, który w czterech dłoniach dzierży mordercze sztylety, a otacza go chmara jadowitych skorpionów. Dla Druchii, symbolem Khaine'a jest skorpion szykujący się do ataku. W zamorskim Naggaroth spotkać można świątynie ku czci Pana Mordu.
  • Dla Wysokich Elfów Khaine jest potężnym elfim wojownikiem, ubranym w zbroje z brązu i o kruczoczarnych włosach zbryzganych krwią przeciwników. Dzierży on dwa ząbkowane miecze, z których zawsze kapie posoka. Dla mieszkańców Ulthuanu, symbolem Pana Wojny jest sztylet ze skapującą kroplą rubinowej krwi. Te elfy postrzegają Khaine'a jako element swej natury, uosobienie przemocy i brutalności, która tkwi w każdym, lecz zazwyczaj znajduje się pod kontrolą. Na Ulthuanie nie buduje się dla niego świątyń, a cześć oddaje się mu tylko i wyłącznie przed wielkimi bitwami - w innych przypadkach jest to zakazane.
  • Niedaleko Ulthuanu leży Zniszczona Wyspa, na której znajduje się Ołtarz Khaine'a z wbitym weń Mieczem Khaine'a. Miecz ten, stworzony przez Vaula, tkwi tam od początku świata i mawia się, że może on pozbawiać życia zarówno elfy, jak i bogów.
  • Khaine obdarza wielką mocą i biegłością w walce tych, którzy modlą się do niego przed wielką bitwą. Na swych mrocznych wyznawców sprowadza krwawy szał.

• Vaul, Bóg Kowalstwa i Metalurgii
  • Przedstawiany jest często jako przykuty łańcuchem do wielkiego kowadła, co symbolizuje zemstę Khaine'a na Vaulu, za podstęp jakiego Vaul się dopuścił, by uwolnić z rąk Khaine'a Ishę i Karnosa. Czasami przedstawiany jest również jako potężny elf dzierżący w dłoni kowalski młot.
  • Vaul rzadko jest wyznawany poza granicami Ulthuanu, acz jego kunszt jej powszechnie znany. Najwspanialsza świątynia Vaula znajduje się w krainie zwanej Caledor, Ziemią Smoków, gdzie w Kowadle Vaula (najgorętszym z wulkanów) znajduje się adamantytowa wieża, do której prowadzi wąski most. To tam od wieków wykuwany był najpotężniejszy rynsztunek.
  • Wyznawcy Vaula obdarzani są talentami rzemieślniczymi.

• Hoeth, Bóg Wiedzy i Mądrości
  • Czczony głownie w Ulthuanie, gdyż Leśne Elfy bardziej polegają na sercu i intuicji, niż na rozumie.
  • Artyści przedstawiają go jako sędziwego elfa o surowych rysach, odzianego w surowe szaty. Jego spojrzenie kryje głęboką mądrość, a jego sylwetkę spowija aura majestatu.
  • Do domu Hoetha, zachwycającej Białej Wieży, która znajduje się w sercu krainy Saphery, nad Morzem Snów, dostać mogą się tylko ci, którzy pełni pokory poszukują wiedzy, aby wzmocnić swe serca. Ten, kto próbuje wejść tam, by zdobyć potęgę i władzę, niechybnie zginie, gdyż wieżę chronią magiczne uroki. W wieży żyją najpotężniejsi w świecie magowie oraz Mistrzowie Miecza, wojownicy i myśliciele, którzy poświęcają się zdobywaniu wiedzy i nauce kontrolowanej przemocy.

• Mathlann, Bóg Burz
  • Czczony jest szczególnie przez elfich żeglarzy, gdyż rozciąga pieczę nad statkami, gdy te pokonują burzliwe morza.
  • Przedstawiany jest zazwyczaj jako elf o gorejącym spojrzeniu, noszący na skroni morską muszlę, zupełnie jakby to była korona. Mathlann ma na sobie błyszczącą zbroję z łusek, a w ręce dzierży potężny trójząb.
  • Świątynie ku czci Mathlanna budowane są najczęściej wzdłuż morskiego wybrzeża. Najwspanialsza świątynia została wzniesiona w stolicy Ulthuanu, Lothern, leżącym w krainie Eataine. Ponieważ sporo Morskich Elfów żyje w Marienburgu (powstałym na ruinach elfiej kolonii), tam również znajduje się okazała świątynia.
  • Wyznawcy Mathlanna są wybitnymi żeglarzami i potrafią czytać drogę z gwiazd lepiej, niż z najwspanialszych map. Docierają do najdalszych i najmniej znanych zakątków świata.

• Liadriel, Bóg Weselenia Się
  • Nie ma określonej płci - można o nim mówić on lub ona. Roztacza opiekę nad zabawą, tańcami, śpiewem, obdarza elfy radosnym spojrzeniem na świat, naucza jak zamienić smutek w szczęście. Liadriel nigdy nie pogardzi winem oraz uczy, jak dzielić się weselem i miłością z innymi. Jest to jeden z bogów, który jest zdecydowanie bliższy Leśnym Elfom, niż Wysokim.
  • Opisywany jest zwykle jako elf, bądź elfka cudownej urody, o delikatnej twarzy i subtelnym, lecz intrygującym uśmiechem. W swych smukłych palcach Liadriel trzyma lutnie, a w drugiej dłoni bukłak z przednim winem. Są to równocześnie jego symbole.
  • Zwyczaj stawiania świątyń jest zupełnie obcy Leśnym Elfom, zatem Liadriel jest czczony wszędzie, gdzie znajdują się elfy mające go w sercu - na polanach, nad rzekami, pod wodospadem.
  • Liadriel jest patronem wszystkich bardów i truwerów. To oni najbardziej cieszą jego serce, gdy swym talentem niosą ulgę strapionym sercom.

• Adamnan-na-Brionha, Pan Tańca
  • Bóg znany dobrze wszystkim Leśnym Elfom, jako, że czczony jest przez Tancerzy Wojny - owianych legendą elfich akrobatów. Mówi się, że Adamnan-na-Brionha narodził się z połączenia Dźwięku i Ruchu, jeszcze zanim czas rozpoczął swój bieg. Tancerze twierdzą, że jest to Pierwsza Istota, której taniec kształtuje Wszechświat.
  • Pan Tańca przedstawiany jest zazwyczaj w pieśni lub tańcu, jako potężny elf, o jednej połowie ciała smukłej i zwinnej, drugiej zaś mocarnej i pokrytej muskułami. Jego lewe oko spogląda delikatnie, zaś w prawym goreje ogień furii. Symbolem jego jest flet zaciśnięty w dłoni.
  • W świecie nie ma żadnej świątyni ku jego czci. W Lesie Loren, na polanach ukrytych w głębi kniei, Tancerze czczą swego Pana i odprawiają rytualne tańce. Taniec, zabijanie wrogów jest pewnego rodzaju sacrum, a każdy element, który składa się na życie jest tak samo ważny, bowiem wszystko to tworzy Taniec Życia.

• Karnos, Władca Zwierząt, Bóg Polowań, Dziki Łowca
  • Wraz z Ishą są istotami, które całkowicie reprezentują ducha Lasu. Karnos jest reprezentacją nieposkromionej, dzikiej potęgi Natury. Jest on żywy w sercu każdego leśnego stworzenia i każdego Leśnego Elfa. Karnos jest jak sama Natura - nie jest to ani czyste Zło, ani czyste Dobro. Karnos i Isha są przeciwieństwami, uzupełniają się wzajemnie, tworząc jedną całość.
  • Awatarem Karnosa jest Król Orion, który przybiera jego postać w gniewie. Jest wtedy olbrzymim elfem o zielonym ciele, rączych nogach jelenia, oczach płonących bursztynowym blaskiem, czarnej grzywie przeplatanej bluszczem i wielkim porożu. Karnos może również przybrać formę dowolnego zwierzęcia.
  • Symbolem Karnosa jest poroże.
  • Świątynią Karnosa i Ishy jest cały Las, to tam czuć ich najmocniej. Wyznawcy Karnosa nigdy nie skrzywdzą zwierzęcia, chyba, że w samoobronie lub dla zdobycia pożywienia. Ci, którzy podążają ścieżką Karnosa, stają się często Przyjaciółmi Zwierząt i rozumieją ich mowę i potrzeby jeszcze lepiej.

• Isha, Matka Ziemia, Bogini Płodności i Urodzaju, Pani Życia
  • Jest przeciwieństwem Karnosa - spokojna, łagodna, mądra mądrością wieków, które minęły.
  • Awatarem Ishy jest Ariel. Gdy przyjmuje postać Ishy jest niezwykle piękna, ma długie złociste włosy i barwne motyle skrzydła.
  • Jej symbolem jest Oko Ishy z pojedynczą łzą w kąciku.
  • Podobnie jak w przypadku Karnosa, ku czci Ishy nie wznosi się świątyń, czcząc ją w każdym miejscu Lasu.

Plik:Wood-elf.jpg

Leśny Elf na polowaniu

Prawa i tradycje Leśnych Elfów

Leśne Elfy przysięgły chronić Puszczę przed wrogami, dlatego nieistotnym jest dla nich, czy ten kto je łamie jest dzieckiem, czy potężnym wojownikiem - karą za ich złamanie jest przeważnie powolna i bolesna śmierć.

Zanim udamy się w podróż ku Athel-Loren, warto wiedzieć, czego bezwzględnie robić tam nie należy:

• Mijanie granic monolitów i samowolne wchodzenie do Lasu - traktowane jest przez Leśne Elfy jako pogwałcenie ich suwerenności i głupotę w czystej postaci. Czasami zdarza się, że podróżnik zostanie wyrzucony na trakt, częściej kończy się śmiercią.
• Wnoszenie do Loren spaczonej broni i zbroi - Leśne Elfy brzydzą się Chaosem i szczerze go nienawidzą. Chodzenie w spaczonej zbroi lub dobywanie spaczonej broni może skończyć się wyproszeniem z Lasu w przypadku młodych postaci lub śmiercią w przypadku celowego działania bądź oporu.
• Zabicie jednorożca - jednorożec jest świętym zwierzęciem dla Leśnych Elfów. Równie dobrze można zgolić krasnoludowi brodę, gdy ten śpi, skutek będzie podobny. Karane śmiercią.
• Polowanie na zwierzynę w Loren - w przypadku młodych postaci może być puszczone płazem, po odbyciu pokuty zadanej przez kapłana z Athel-Loren. W innym przypadku zazwyczaj czeka śmierć.
• Ścinanie drzew w Loren- kończy się śmiercią.

O stowarzyszeniu Leśnych Elfów z Lasu Loren

Każdy elf chcący dołączyć do stowarzyszenia Leśnych Elfów z Lasu Loren musi najpierw udać się w okolice Athel-Loren i odnaleźć jednego z Asrai, należy go wtedy poprosić by zaprowadził potencjalnego kandydata na Królewską Polanę gdzie będzie mógł złożyć podanie na ręce Yandela (honorowego członka Rady Leśnych Elfów). W podaniu powinna zostać zawarta krótka historia postaci oraz powody, dla których pragnie ona dołączyć do grona Asrai. Nie trzeba wspominać, że im staranniej i lepiej napisane podanie, tym większa szansa na jego pozytywne rozpatrzenie i dołączenie do grona kandydatów. Bycie kandydatem daje postaci pewne przywileje, takie jak możliwość swobodnego przebywania na terenie Lasu Loren. Zadaniem kandydatów jest udowodnienie swej wartości dla Leśnych Elfów, co najczęściej wiąże się z różnymi zadaniami, które należy wykonać. Po pozytywnej opinii władcy, opiekuna oraz innych Leśnych Elfów zapada decyzja o jego przyjęciu.

Struktura stowarzyszenia Leśnych Elfów z Lasu Loren

Władzę w Athel-Loren sprawuje Władca Królewskiej Polany, wspomagają go w tym doradca oraz strateg, poza nimi Władca ma również innych pomocników: zarządce, zielarza, zwiadowce, opiekuna, strażnika, mściciela oraz bibliotekarza. Każde z nich sprawuje pieczę nad innymi istotnymi dla Leśnych Elfów sprawami.

• Obecny Władca Królewskiej Polany: Goldfinger
  • Doradca: ---
  • Strateg: ---

Cytaty

* Leśne  Elfy  są  mistrzami  łuku, powiada  się, że  elfi  strzelec trafia  w  ciemności  goblina  w  oko. 
Wiele dziwnych opowieści można usłyszeć w Bretonii o czarodziejskich Elfich Władcach. Trubadurzy z Couronne 
śpiewają  o  kulcie  Tancerzy Wojny,  młodych   elfich  akrobatach  o  śmiercionośnych  zdolnościach, takoż 
i  o dziwacznych  a  strasznych  Władcach  Bestii,  Elfach żyjących w kniei pośród dzikich zwierząt. Są też 
opowieści o Elfach co śpiewają  do drzew i roślin, nadając im kształt swych domostw i czyniąc leśne ścieżki
niegościnnymi dla intruzów. Najbardziej wydumane historie wspominają o Leśnych Duchach, olbrzymich drzewach
kroczących niczym ludzie, lecz to pewnie jeno dziecięce bajeczki. - archiwum forum Arkadii,

* Mało kto wędruje do Loren,  jeszcze  mniej  zeń  powraca.  Wracają do ludzi odnajdywani na obrzeżach Lasu 
Loren, ich ciała połamane, zwisające z gałęzi  jako  ostrzeżenie dla intruzów. Bretończycy nauczyli się bać 
"Pięknego Ludu" i nie mącić spokoju ich leśnego królestwa. - archiwum forum Arkadii,

* Athel Loren nie ścierpi bytności ni człowieka, ni  Orka, ni  Krasnoluda, ni  Zwierzoczłeka. Pierwszy krok 
wroga, wstępującego na świętą ziemię, będzie jego ostatnim. -  Scarlok, Kroczący  wśród Mgły z Athel-Loren,

Źródła

• Warhammer Księgi Armii: Leśne Elfy
• Biblioteka Athel-Loren