Zbroja płytowa

Zbroja płytowa wykształciła się pod koniec XIV wieku jako rozwinięcie kolczugi. Stopniowe zwiększanie ilości opancerzenia rycerzy poprzez dodawanie metalowych płyt spowodowało wytworzenie specyficznego typu zbroi jakim jest zbroja płytowa. Dawała ona doskonałą ochronę, choć z pewnością kosztem swobody ruchów, a także nakładów finansowych. Każda bowiem sztuka tego typu zbroi była tworzona na miarę.

Zbroje te przeznaczone są dla doświadczonych postaci, gdyż tylko tacy będą w stanie wykorzystać jej atuty. By swobodnie poruszać się w pełnej zbroi płytowej należy być naprawdę silnym - jednakże dzięki temu postać uzyskuje doskonałą ochronę całego ciała. Przez długi dość czas zbroje te były domeną Zakonu Sigmara (w kuźni na zamku kuje się jeden z typów zbroi). Z czasem, kiedy zaczęto otwierać kolejne stowarzyszenia "ciężkozbrojne" (OHM, KG, MC), stawały się one coraz bardziej popularne.

Obecnie zbroje płytowe na Arkadii stanowią zazwyczaj połączenie elementów chroniących każda część ciała, czyli: korpus, ramiona, nogi, dłonie, stopy. To jakie fragmenty ciała zasłania konkretna zbroja płytowa najlepiej sprawdzić przy zakładaniu. Niektóre egzemplarze posiadają dodatkowo hełm. Jednym z atutów (a jednocześnie wad) zbroi płytowej, jest jej równomierne zużywanie się. Obojętnie na jaką część ciała spadnie cios, wytrzymałość zbroi spada z jej ogólnej liczby punktów. Przez co łatwiej jest utrzymać ją w należytym stanie, z drugiej strony jej strata pozbawia nas całości ochrony. Kompletowana zbroja płytowa typu napierśnik, naramienniki, nagolenniki itd. z części zużywa się w różnym tempie, co wymaga częstszych wizyt u kowala jeśli chcemy każdy element zbroi utrzymać w najlepszym możliwym stanie.

Linki zewnętrzne

• Hasło zbroja płytowa na Wikipedii