Legenda o zbroi starożytnej (książka)

  ,----------------------------------------------------------------.
 / \                                                                \
(___\                                                                \
    |    Ja Ilhard, syn Vermanda, poddany milosciwie panujacego      |
    |  Goidemara, krola Temerii, spisuje tu to, com podczas swego    |
    |  poslowania u Elfow Straszej Krwii na uszy wlasne slyszal.     |
    |  Kazde slowo jest slowem wypowiedzianym przez jedngo z elfich  |
    |  Czarodziejow, zwanych przez lud ten aen Saevherne.            |
    |    Na przestroge dla nas opowiesc ta przytoczyl, tedy i ja ja  |
    |  spisuje, aby nie zaginela, wszelako przydatna byc mogla,      |
    |  jesli nadejda terminy takie, ze wiedza ta potrzebna sie       |
    |  okaze.                                                        |
    |                              - o -                             |        
    |                                                                |
    |    "Przed tysiacami lat swiat nie wygladal tak, jak twe oczy   |
    |  widza go teraz.                                               |
    |  Nie bylo tych wszystkich barw, nie bylo wschodow i zachodow   |
    |  slonca.                                                       |
    |  Nie bylo morza i poteznych gor, puszcz rozleglych i zwierzat  |
    |  wszelakich.                                                   |
    |  Puste przestrzenie zamieszkiwaly cienie nie znajace swiatla   |
    |  innego niz zimny blask gwiazd. Czerwony pyl wedrowal z        |
    |  jednego kranca pustki na drugi, a podroz kazdemu takiemu      |
    |  ziarenku zabierala rowny tysiac lat...                        |
    |    Dnia pewnego szkarlatne niebo zadrzalo, gwiazdy przybladly  |
    |  a przez pustke przetoczyl sie huk podobny do gromu.           |
    |  Przestrzen rozwarla sie, zalewajac jalowa kraine zlotym       |
    |  blaskiem a na ziemie zstapily dwa bostwa.                     |
    |  Tak rozne od siebie, jak rozne sa woda i ogien.               |
    |  Kazda z nich zalezna byla od drugiej, kazda potezna... Jedna  |
    |  przy tym pragnela jeno budowac a druga jeno niszczyc.         |
    |                                                                |
    |    Mijaly lat dziesiatki. Bogowie podzieli pusty swiat na      |
    |  dwie czesci a kazdy z nich zajal sie praca w swoim            |
    |  krolestwie. I tak polowa swiata wzniosla sie wysoko, ku       |
    |  odleglej gwiezdzie, znanej nam jako slonce. Druga zas         |
    |  pozostala w mrocznej otchlani, spowita w cien, cicha i        |
    |  niepokojaco spokojna.                                         |
    |                                                                |
    |    Swiat na gorze zyl. Pojawily sie drzewa, ptactwo i drobna   |
    |  zwierzyna... Z kazdym rokiem wiecej kwiatow zakwitalo na      |
    |  zielonych lakach, wiecej strumieni obmywalo potezne korzenie  |
    |  drzew. Gwiazdy swiecily na blekitnym niebie, zas slonce       |
    |  codzien wedrowalo od jednego horyzontu do drugiego,           |
    |  ogrzewajac swymi zlotymi promieniami powietrze. Beztroskie    |
    |  istotki zwane nimfami biegaly posrod lasow, spiewaly i        |
    |  radowaly serce stworzyciela tej krainy.                       |
    |                                                                |
    |    Na dole zas jedyna rzecza, ktora wyrastala na jalowym pyle  |
    |  byla nienawisc. Ilekroc bowiem spojrzal mroczny pan tej       |
    |  krainy w gore, tylekroc wpadal we wscieklosc. Ogien           |
    |  zazdrosci trawil go od wewnatrz, gdyz on nie potrafil nic     |
    |  stworzyc... Wszystko, co spod reki jego wychodzilo,           |
    |  zmienialo sie w proch lub ognista lawe. W jednym wszakze byl  |
    |  ow bog mistrzem niezrownanym. Kazda zbroja powstala z jego    |
    |  magii, byla tak potezna, ze inni niesmiertelni z trudem       |
    |  wielkim avatara w nia przybranego pokonac mogli.              |
    |                                                                |
    |    Lata mijaly... Mroczny bog karmil sie nienawiscia. Nie      |
    |  mogac tworzyc zycia kul dla siebie zbroje i bron, ktora       |
    |  zycie znienawidzone niszczyc by mogl. W kazdy drobiazg        |
    |  wkladal ogrom pracy, magie tak potezna, ze zaden dzisiejszy   |
    |  czarodziej nie moglby sobie jej wyobrazic...                  |
    |                                                                |
    |    Nadszedl dzien, gdy wszystko bylo gotowe.                   |
    |                                                                |
    |    Zwarlo sie zlo w walce z dobrem a stawka byla przyszlosc.   |
    |  Nasza przyszlosc...                                           |
    |  Polaczyl sie swiat w jedna calosc gdy staneli do boju dwaj    |
    |  bogowie bracia. Gory zialy ogniem, otwieraly sie rozpadliny   |
    |  siegajace samego serca ziemi. Wody podnosily sie i opadaly,   |
    |  zalewajac puszcze i laki. Smierc zbierala zniwo, pragnac      |
    |  zgasic wszelkie zycie...                                      |
    |  Zycie jednak nie poddawalo sie.                               |
    |                                                                |
    |    Trwala ta walka lat rowno sto.                              |
    |                                                                |
    |    A jeden byl tylko sposob, by wroga swego pokonac. Obaj      |
    |  bogowie go znali, jednak zaden nie chcial sie do tego         |
    |  uciekac. Az widzac cierpienie poddanych, widzac zniszczenie   |
    |  szerzace sie po swiecie nie wytrzymal Pan Dobra i wymowil     |
    |  zaklecie, na ktorego uzycie do tej pory nie mogl sie          |
    |  odwazyc. Szmaragdowy blask ogarnal obu bogow i tak zwraci w   |
    |  ostatnim uscisku znikneli, rozsypujac sie po swiecie w        |
    |  miliony drogocennych kamieni.                                 |
    |                                                                |
    |    Swiat powoli otrzasal sie z koszmaru. Drzewa znow           |
    |  wypuszczaly pedy a nowi bogowie zaopiekowali sie              |
    |  mieszkancami tego skrawka ziemi.                              |
    |                                                                |
    |    Na miejscu walki bogow zostala jeno zbroja, ktorej nikt     |
    |  nie wazyl sie ruszyc. Lezala setki lat, a wokol niej byla     |
    |  jeno wypalona ziemia bez zadnej roslinnosci. Pojawili sie     |
    |  krasnoludowie, pojawily sie gnomy - ci zajeli sie kuciem      |
    |  podziemnych tuneli i wydobywaniem szlachetnych kamieni o      |
    |  dziejach ktorych pojecia nie mieli.                           |
    |                                                                |
    |    Potem przyplynelismy my, czyniac zielone knieje naszym      |
    |  domem. Nasi przodkowie dotarli do miejsca, gdzie lezala owa   |
    |  zbroja... Przerazeni jednak zlem, ktore od niej               |
    |  promieniowalo opuscili czym predzej tamte strony,             |
    |  poprzysiegajac nie miec nigdy tam nie wracac.                 |
    |                                                                |
    |    I pozniej pojawili sie ludzie, twoi przodkowie. Ciekawscy   |
    |  i naiwni. Odnalezli zbroje, zabrali ja ze soba niczym cenne   |
    |  trofeum... Glupcy. Gdzie dzis ona, tego nie wiem. Wiem jeno,  |
    |  ze chociaz zakleta w niej jest zaledwie odrobina pierwotnej   |
    |  potegi, to jednak... Wciaz jest na wskros zla i wciaz         |
    |  wypacza mysli noszacej ja osoby, kierujac ku mrocznej         |
    |  sciezce, palac dusze ogniem nienawisci...                     |
    |                                                                |
    |    Zapamietaj zatem to, co ci o zbroi onej powiem, przekaz to  |
    |  swemu wladcy i jesli kiedykolwiek wpadnie ona w wasze         |
    |  rece - zniszczcie ja, nie baczac na jej piekno.               |
    |                                                                |
    |    Kazdy, kto zbroje ta nosi, poddany jest przez nia probom    |
    |  wszelakim. I jedynie ten, ktory przejdzie je pomyslnie moze   |
    |  bez obaw walczyc w tym pancerzu... Jesli zas nie              |
    |  przejdzie... Tedy smierc po niego moze wyciagnac swe rece.    |
    |  Strzezcie sie, albowiem kazdy kto ja nosi, chociazby i        |
    |  zdjal, na zawsze pod urokiem tym moze pozostac, zawsze juz    |
    |  krew niewinnych przelewac... A zla magia mu w tym pomoze,     |
    |  zywiac sie nienawiscia i lzami, rosnac w sile...              |
    |                                                                |
    |    Jesli sie nie opamietacie, jesli jej nie zniszczycie...     |
    |  Nadejda sadne dni, czarna powodz zaleje was z poludnia,       |
    |  zmiecie wszystko po drodze. Jedni pojda w niewole, inni w     |
    |  mekach konac beda. Nadejdzie czas zlowrogi, czas mroczny...   |
    |  A potem nastapi koniec znanego nam stanu rzeczy.              |
    |                                                                |
    |    Wez tedy do siebie me slowa czlowieku. Zanies je swemu      |
    |  panu, gdyz jest jeszcze czas, by karty przyszlosci odwrocic.  |
    |  Jeno powsciagnijcie swe zadze i pragnienie potegi...          |
    |  Zniszczcie ten starozytny artefakt lub nam go oddajcie."      |
    |                                                                |
    |                             - o -                              |
    |                                                                |
    |    Krol moj wysluchal calej tej historii, smiechem ja na       |
    |  koniec skwitowal. Ja jednak wierze w te slowa. W tajemnicy    |
    |  legende ta spisuje i w bibliotece ostawiam, gdyz inaczej      |
    |  spokoju bym nie zaznal... A ze stary juz jestem, krotko mi    |
    |  juz przyjdzie powietrzem tym dychac, przeto mam nadzieje,     |
    |  iz ktos mlody to kiedys odczyta i wezmie sobie do serca.      |
    |                                                                |
    |                                       Ilhard Coverne z Wyzimy  |
 ___|                                                  syn Vermanda  |
(   |                                                                |
 \_/_________________________________________________________________/