Młot

Młot bojowy jest jedną z form broni obuchowej. Występuje w wersjach dwu i jednoręcznych i generalnie charakteryzuje się możliwością zadawania dwojakich obrażeń - kłutych i obuchowych. Pojawienie się młotów bojowych na polu walki było odpowiedzią na wprowadzenie utwardzania stali w konstrukcjach zbroi, a zwłaszcza zbroi płytowej. Powierzchnia stali stawała się w wyniku tego procesu tak twarda, iż ostrza miały tendencję do ześlizgiwania się, przez co miecze czy topory traciły wiele z siły wyprowadzanego ciosu, zwłaszcza w zetknięciu z zakrzywiona powierzchnią hełmu. Rozwiązanie problemu ślizgania się ostrz nadeszło wraz z zastosowaniem młota bojowego. Broń ta pozwalała skierować całą siłę wyprowadzonego uderzenia na cel. Nierzadko sama siła impetu broni potrafiła dokonać wielkich uszkodzeń bez potrzeby penetracji zbroi, w szczególności widoczne to było, gdy celem ataku stawał się hełm przeciwnika. Wstrząs wywołany przez uderzenie młota bojowego może być przeniesiony przez najgrubsze pancerze na ciało, powodując w jego wnętrzu rozległe, poważne uszkodzenia i wylewy. Kolec młota stosowany był co do zasady do atakowania słabiej opancerzonych części ciała przeciwnika, jak również do kruszenia tarcz.

Budowa Młota

Co do zasady młot składa się z dwóch cześci - żeleźca, mającego zwykle kształt obucha z przeciwległym szpicem, który to szpic może być prosty lecz bywa też zakrzywiany ku dołowi (np. nadziak), oraz z drzewca, który to zależnie od rodzaju młota może mieć długość od tej odpowiadającej długości maczugi, aż po długości zbliżające się do takich broni drzewcowych, jak halabarda (od ok. 50 cm do 150 cm, a czasem 200 cm).

Młoty na Arkadii

Młoty są szczególnie szeroko rozpowszechnione wśród gnomów oraz krasnoludów i to z ich kuźni wychodzą najlepsze egzemplarze. Obecnie kilka zawodów oferuje biegłość w posługiwaniu się tą bronią. Historycznie stowarzyszeniami które miały przypisana tę broń dla siebie były Zakon Sigmara, Ochotniczy Hufiec Mahakamu oraz rasowe stowarzyszenia krasnoludzkie i gnomów.

Następujące rodzaje broni kwalifikują się na Arkadii do kategorii młotów:

• kilof (niektóre) - narzędzie służące do rozdrabniania większych części skalnych i wstępnego rozdrabniania twardego podłoża, które potem można usuwać np. za pomocą łopaty. Kilofy wykorzystywane są w górnictwie i kamieniarstwie. Składa się z ostrza w kształcie wydłużonego i niekiedy zakrzywionego klina, osadzonego w końcowej części na drewnianym stylisku. Niekiedy kilof posiada dwa ostrza po obu stronach styliska (lub jedno ostrze spiczaste a drugie spłaszczone) i wtedy nazywany jest oskardem. W górnictwie stosowano różne rodzaje kilofów: cięższe do bezpośredniego wydobywania miękkich i średnio twardych skał i lżejsze do wykonywania wrębów. Niektóre kilofy posiadają wymienne ostrza. Inne mają po przeciwnej stronie ostrza obuch, dzięki czemu można ich używać również jako młota, a jeszcze inne mają ostrze spłaszczone – zbliżone kształtem do motyki służące głównie do urabiania miękkich skał.

• młot bojowy - jedna z najstarszych form broni obuchowej. Składał się z bijaka, kamiennego, później metalowego, osadzonego na trzonie, zwykle drewnianym. Służył głównie do rozbijania uzbrojenia ochronnego przeciwnika.

• nadziak - broń obuchowo-sieczna przypominająca z wyglądu młotek o drewnianym lub stalowym stylisku i stalowej głowicy z jednej strony tępej (prostokątnej, kwadratowej lub w formie głowicy buzdygana) lub siekierki, a z drugiej zaopatrzonej w ostry, często zakrzywiony kolec nazywany dziobem. Broń ta służyła do rozbijania lub przebijania (w zależności, która stroną głowicy uderzano) zbroi i hełmu przeciwnika.

• obuszek - rodzaj broni, bardzo podobny do nadziaka, różniący się jednak od niego zawiniętym w dół dziobem, po jego przeciwległej stronie miał młotek. Była to broń często wykorzystywana w pojedynkach i burdach.

• oskard - narzędzie składające się z obucha w kształcie pojedynczego ostrza (żeleźca), oraz styliska, na którego końcu ten obuch jest osadzony. Wykorzystywane najczęściej do robót ziemnych i odłupywania skał (np. w górnictwie albo budownictwie). To żeleźce, czyli głowica robocza oskarda, współcześnie zazwyczaj stalowe, waży kilka kilogramów, a stylisko ma długość około jednego metra. W oskardzie płaszczyzna ostrza nie jest równoległa do styliska (jak w siekierze), tylko prostopadła.

Linki Zewnętrzne

Czaszka z bitwy o Towton (1461) ukazująca ranę zadaną młotem bojowym