Gnom
Ten artykuł jest jedynie zalążkiem. Jeśli potrafisz, rozbuduj go.
(Nie zapomnij zajrzeć wcześniej na stronę dyskusji).
Gnomy to niewysokie humanoidy, które natura obdarzyła nieproporcjonalnie dużym nosem i niesłychaną ciekawością oraz pomysłowością, które to cechy kierują życiem gnoma od samych jego narodzin.
Fizyczność gnomów
Wzrostem gnomy plasują się pomiędzy krasnoludami i halflingami (czy też niziolkami), ale są od nich dużo smuklejsi. Przeciętny wzrost gnoma wynosi więc okolo 120 cm.
Zarówno kolor włosów jak i skóry wykazuje u gnomów dużą różnorodność: włosy od płowych po kruczoczarne, skóra od bladej po ciemnoszarą. Jednakże gnomy dosyć szybko siwieją, a ich skora pokrywa się zmarszczkami, przez co bardzo trudno osobnikom innych ras określić faktyczny wiek gnoma. Gnomi mężczyźni często zapuszczają gęste brody, które jednak nie dorównują tym noszonym przez krasnoludy, ale dla niewprawnego obserwatora może ich do nich upodabniać. Wtedy w bezbłędnej identyfikacji pomocny może być wystający znad wąsów nieproporcjonalnie duży nos. Gnomie kobiety nie posiadają nawet najmniejszego zarostu, a zwykły nosić długie włosy.
Gnomy są dosyć długowieczne, ale sporadycznie dożywają wieku 200 lat.
Psychologia gnomów
Cechy psychiczne
Charakter i usposobienie
Życie gnomów
Gnomy w Starym Świecie
Gnomy w Ishtar
W świecie Sapkowskiego gnomy są najstarszą z ras jakie pojawiły się na kontynencie. Rdzennie zamieszkują wespół z krasnoludami twierdze Masywu Mahakamskiego, a także góry Tir Tochair.
W grze można je najłatwiej spotkać w Gnomim Mieście pod górą Carbon. Znajduje się tam zresztą siedziba Stowarzyszenia Gnomich Wynalazców. Prócz tego gnomy są rozsiane po całej domenie, najczęściej jako jubilerzy, sklepikarze.
Społeczność
Główne zajęcia
Stowarzyszenia
Arkadyjskie gnomy typowo mogą przystępować do:
- Stowarzyszenia Gnomich Wynalazców
- Ochotniczego Hufcu Mahakamu
- Rodziny Alderazzi
- Cechu Kupców Novigradu
- Gladiatorów
- Kompanii Gryfa
- VII Brygady Armii Lyrii
Okazyjnie również do:
I jak każda z ras mogą zostać:
Cytaty z literatury
| „ |
Przewodnikiem był zwykle Percival Schuttenbach, długonosy gnom. Ustępując krasnoludem wzrostem i siłą, dorównywał im wytrzymałością, a zwinnością znacznie przewyższał. W marszu nieustannie kluczył, szperał po krzakach, wysforowywał się do przodu i znikał, po czym pojawiał się nagle i nerwowymi, małpimi gestami dawał z daleka znak, że wszystko w porządku, można iść dalej. Czasami wracał i szybko zdawał relację o przeszkodach na szlaku. Ilekroć wrócił, miał dla czwórki siedzących na wozie dzieci garść jeżyn, orzechy lub jakieś dziwaczne, ale wyraźnie smakowite kłącza. • Chrzest ognia, str. 79-80
|
” |
| „ |
— Sadyba – wydyszał gnom, wycierając palce w poły swego opatrzonego licznymi kieszeniami kabata. – Na polanie. Chałup trzy, stodoła, parę kleci... Po podwórzu lata pies, a z komina dymi. Strawa się tamój gotuje. Owsianka, i to na mleku. — Ty co, w kuchni byłeś? – zaśmiał się Jaskier. – Do garnków zaglądałeś? Skąd wiesz, że to owsianka? Gnom spojrzał na niego z wyższością, a Zoltan prychnął gniewnie. — Nie obrażaj go, poeto. On wywęszy żarcie na milę. Jeśli mówi, że to owsianka, znaczy owsianka. • Chrzest ognia, str. 95
|
” |
