Miecz

Miecz jest rodzajem broni białej stanowiącej ewolucyjne rozwinięcie sztyletu. Miecze przez stulecia przechodziły proces szybkiej ewolucji, stąd w związku z ich budową można wyróżnić ich kilkanaście typów. Z czasem broń ta stała się symbolem statusu, często także władzy monarszej. Mieczy używano przy ceremoniach pasowania rycerzy, na miecz składano przysięgę na wierność, w razie podpisania rozejmu ceremonialnie polewano go wodą, zawieszenie pochwy od miecza na szyi było znakiem pohańbienia, a z chwilą wygaśnięcia rodu przy pochówku ostatniego męskiego potomka łamano miecz. Ostatecznie miecze zostały zastąpione przez wywodzące się z nich rapiery na zachodzie i szable na wschodzie. Miecze można podzielić na dwie kategorie:

Jednoręczne

• szabla - długa sieczna broń biała. Wyróżnia się jednosieczną, wygiętą głownią. Klinga szabli może być w części sztychowej poszerzona, czyli mieć ukształtowane tzw. pióro, zaczynające się zazwyczaj wyraźnym uskokiem na tylcu głowni (tzw. młotkiem), rzadziej – poszerzające się płynnie, bez uskoku. W niektórych egzemplarzach tylec pióra może być ostrzony (mówimy wówczas o szabli z piórem dwusiecznym). Przeznaczona do zadawania cięć i sztychów (pchnięć). Szabla jest wyraźnie różna od miecza (miecz ma prostą, obosieczną klingę).

• tasak - krótki, szeroki, jednosieczny miecz; rodzaj broni siecznej. Wygląda jak krótki miecz lub szabla rozszerzający się przy końcu ostrza.

• kord - pierwotnie krótki miecz albo długi nóż, sztylet, puginał. Broń ta wyróżniała się jednosieczną, lekko zakrzywioną głownią ze sztychem ściętym od strony grzbietu i prostym jelcem. Miał rękojeść drewnianą, nitowaną poprzecznie. Rozmiary – 30 – 35 cali. Szerokość głowni 1 – 1,5 cala, masa – 2 funty.

• rapier - jest bronią białą o długiej, prostej i obusiecznej klindze, dłuższą od szabli. Wbrew obiegowym opiniom jest on stosunkowo ciężką i powolną bronią (jego waga porównywalna jest do późnych mieczy jednoręcznych) – wymagał od posługującego się nim szermierza sporej sprawności fizycznej. Mimo iż początkowo na równi służył do cięć i sztychów (pchnięć), w drodze ewolucji jego znaczenie jako broni siecznej zanikło.

Półtoraręczne

• bastard, póltorak - miecz, którego długa rękojeść pozwala na walkę oburącz. Miał około 110–140 cm długości, a jego masa oscylowała w granicach 1,2-1,6 kg.

Dwuręczne

• claymore - charakteryzuje się długą głownią prostą o przekroju trójkątnym lub soczewkowatym jednostajnie zwężającym się ku szczytowi. Jelec o ramionach skośnych, pochylających się ku głowni i wymodelowanych trójbocznie, zakończonych ażurowymi rozetkami oraz wąsami ujmującymi część zastawy. Uchwyt rękojeści kolisty z głowicą o rysunku koła. Miecze te zdobiono rzadko, służyły wyłącznie do walki. Typowy claymore mierzył ok. 140 cm, przy czym ok. 33 cm stanowiło rękojeść, a 107 cm - ostrze. Waga była zbliżona do 2,5 kilograma.

• espadon - długość miecza sięgała 180 cm, w tym długość głowni do 150 cm. Miał on duży jelec, w formie dwóch stosunkowo długich ramion, zwykle nachylonych lekko w kierunku głowni, często zdobionych. Długa rękojeść pozwalała na w miarę sprawne operowanie oburącz ciężkim mieczem o sporej bezwładności, wykorzystując zasadę dźwigni. Poniżej rękojeści i jelca znajdował się krótki tępy odcinek głowni, pozwalający na trzymanie go jedną z dłoni, często obciągnięty skórą. Odcinek ten od głowni właściwej oddzielały sporych rozmiarów wąsy, zapewniające dodatkową ochronę dla dłoni przed ciosami ześlizgującymi się po głowni. Miecze tego typu noszono bez pochwy na ramieniu lub przewieszone przez plecy. Głównym sposobem walki były ukośne cięcia znad głowy.

• flamberg - to rodzaj miecza dwuręcznego o długości 1,5 do 1,8 metra z głownią płomienistą. Broń miała często możliwość ujęcia jej za tak zwane ricasso (pol. podkrzyże) czyli tępy odcinek głowni tuż za jelcem. Flambergi, podobnie jak i inne miecze dwuręczne, posiadały często specjalne haki (czy też wąsy, obłęki) zabezpieczajace dłoń użytkownika w czasie korzystania z ricasso. Płomienista głownia miecza, poza walorami ozdobnymi, miała też stanowić o jego zwiększonej odporności. Istnieje też teoria, że taki kształt głowni zwiększa przebijalność ciała i pancerza (na zasadzie piły). Kształt głowni mógł też mieć wpływ na zmniejszenie wagi miecza w porównaniu do analogicznego miecza o głowni prostej.