Maczuga

Określenie maczuga w świecie Arkadii odnosi się do wszelkiej broni obuchowej miażdżącej. Zazwyczaj ma ona postać metalowego żeleźca lub głowicy na drewnianym trzonie lub krótkim drzewcu.

Do kategorii arkadyjskich maczug zaliczamy takie bronie:

• buława - broń obuchowa, udoskonalona forma kościanej lub drewnianej maczugi. Składała się ze styliska oraz kulistej lub gruszkowatej głowicy. Używana była do rozbijania hełmu przeciwnika.

• kiścień - rodzaj broni obuchowej składającej się z drewnianego trzonka, do którego łańcuchem, sznurem lub rzemieniem przymocowano bijak, służący do zadawania ciosów przeciwnikowi. Zwany także mylnie korbaczem lub morgenszternem. Trzonki kiścieni mogły mieć różną długość, zwykle jednak wynosiła ona ok. 30–40 cm. Bywały też kiścienie ich pozbawione, w postaci kuli na rzemieniu, który owijano dookoła ręki. Bijak miał zazwyczaj postać stalowej kuli najeżonej kolcami, choć istniały też bijaki gładkie oraz wykonane z innych materiałów (szczególnie wczesne ich wersje): rogu, kości, brązu. Zdarzały się kiścienie o 2 lub nawet 3 bijakach, każdym zawieszonym na własnym łańcuchu.

• korbacz - patrz - kiścień.

• maczuga - jedna z najstarszych broni obuchowych, rozpowszechniona na całym świecie. Jej późniejsze odmiany, takie jak berło, buława czy buzdygan, bywały często oznaką władzy. Ma kształt pałki rozszerzającej się na jednym końcu, wykonanej najczęściej z twardego drewna z masywną głowicą, którą nabijano czasem kamieniami (najczęściej krzemiennymi kolcami) lub metalowymi ćwiekami. W miarę ewolucji tej broni, do drewnianego trzonka mocowano głowice z kamienia lub metalu.

• morgenstern - typ broni obuchowej, rodzaj wekiery, okutej maczugi. Miała głowicę nabitą żelaznymi kolcami w kształcie gwiazdy (stąd nazwa). Stylisko miało różną długość, różna też była jakość wykonania – od najprostszych drewnianych, z gwoździami nabitymi przez zwykłego kowala, po świetnie wykonane egzemplarze pochodzące z warsztatów zawodowych wytwórców broni.

• piernacz - rodzaj niewielkiej buławy lub buzdyganu wykonanego ze srebra lub żelaza i zakończonego piórami.

• buzdygan - broń obuchowa, metalowa głowica osadzona na trzonku o długości ok. 60 cm. Trzonek był drewniany, okuty blachą lub całkowicie metalowy, czasami z ukrytym wewnątrz sztyletem (odmiana perska). Głowica zbudowana była z piór (najczęściej 6 do 8, choć były buzdygany o ponad 20 piórach) promieniście rozchodzących się od drzewca. Pióra w jej formie bojowej miały kształt trójkątny lub trapezowy, zwężający się ku dołowi. W wersji paradnej pióra bywały zaokrąglone, obite srebrną lub złotą blachą, wysadzane klejnotami.

• wekiera - odmiana maczugi na drewnianym lub metalowym stylisku z metalową głowicą nabijaną ostrymi kolcami. Z uwagi na sporą masę była najczęściej używana przez rycerstwo lub ciężką piechotę i służyła do rozbijania zbroi lub hełmu przeciwnika.
• i inne improwizowane bronie, jak belka czy konar.