Legenda o zbroi starożytnej (książka)
Jump to navigation
Jump to search
,----------------------------------------------------------------.
/ \ \
(___\ \
| Ja Ilhard, syn Vermanda, poddany milosciwie panujacego |
| Goidemara, krola Temerii, spisuje tu to, com podczas swego |
| poslowania u Elfow Straszej Krwii na uszy wlasne slyszal. |
| Kazde slowo jest slowem wypowiedzianym przez jedngo z elfich |
| Czarodziejow, zwanych przez lud ten aen Saevherne. |
| Na przestroge dla nas opowiesc ta przytoczyl, tedy i ja ja |
| spisuje, aby nie zaginela, wszelako przydatna byc mogla, |
| jesli nadejda terminy takie, ze wiedza ta potrzebna sie |
| okaze. |
| - o - |
| |
| "Przed tysiacami lat swiat nie wygladal tak, jak twe oczy |
| widza go teraz. |
| Nie bylo tych wszystkich barw, nie bylo wschodow i zachodow |
| slonca. |
| Nie bylo morza i poteznych gor, puszcz rozleglych i zwierzat |
| wszelakich. |
| Puste przestrzenie zamieszkiwaly cienie nie znajace swiatla |
| innego niz zimny blask gwiazd. Czerwony pyl wedrowal z |
| jednego kranca pustki na drugi, a podroz kazdemu takiemu |
| ziarenku zabierala rowny tysiac lat... |
| Dnia pewnego szkarlatne niebo zadrzalo, gwiazdy przybladly |
| a przez pustke przetoczyl sie huk podobny do gromu. |
| Przestrzen rozwarla sie, zalewajac jalowa kraine zlotym |
| blaskiem a na ziemie zstapily dwa bostwa. |
| Tak rozne od siebie, jak rozne sa woda i ogien. |
| Kazda z nich zalezna byla od drugiej, kazda potezna... Jedna |
| przy tym pragnela jeno budowac a druga jeno niszczyc. |
| |
| Mijaly lat dziesiatki. Bogowie podzieli pusty swiat na |
| dwie czesci a kazdy z nich zajal sie praca w swoim |
| krolestwie. I tak polowa swiata wzniosla sie wysoko, ku |
| odleglej gwiezdzie, znanej nam jako slonce. Druga zas |
| pozostala w mrocznej otchlani, spowita w cien, cicha i |
| niepokojaco spokojna. |
| |
| Swiat na gorze zyl. Pojawily sie drzewa, ptactwo i drobna |
| zwierzyna... Z kazdym rokiem wiecej kwiatow zakwitalo na |
| zielonych lakach, wiecej strumieni obmywalo potezne korzenie |
| drzew. Gwiazdy swiecily na blekitnym niebie, zas slonce |
| codzien wedrowalo od jednego horyzontu do drugiego, |
| ogrzewajac swymi zlotymi promieniami powietrze. Beztroskie |
| istotki zwane nimfami biegaly posrod lasow, spiewaly i |
| radowaly serce stworzyciela tej krainy. |
| |
| Na dole zas jedyna rzecza, ktora wyrastala na jalowym pyle |
| byla nienawisc. Ilekroc bowiem spojrzal mroczny pan tej |
| krainy w gore, tylekroc wpadal we wscieklosc. Ogien |
| zazdrosci trawil go od wewnatrz, gdyz on nie potrafil nic |
| stworzyc... Wszystko, co spod reki jego wychodzilo, |
| zmienialo sie w proch lub ognista lawe. W jednym wszakze byl |
| ow bog mistrzem niezrownanym. Kazda zbroja powstala z jego |
| magii, byla tak potezna, ze inni niesmiertelni z trudem |
| wielkim avatara w nia przybranego pokonac mogli. |
| |
| Lata mijaly... Mroczny bog karmil sie nienawiscia. Nie |
| mogac tworzyc zycia kul dla siebie zbroje i bron, ktora |
| zycie znienawidzone niszczyc by mogl. W kazdy drobiazg |
| wkladal ogrom pracy, magie tak potezna, ze zaden dzisiejszy |
| czarodziej nie moglby sobie jej wyobrazic... |
| |
| Nadszedl dzien, gdy wszystko bylo gotowe. |
| |
| Zwarlo sie zlo w walce z dobrem a stawka byla przyszlosc. |
| Nasza przyszlosc... |
| Polaczyl sie swiat w jedna calosc gdy staneli do boju dwaj |
| bogowie bracia. Gory zialy ogniem, otwieraly sie rozpadliny |
| siegajace samego serca ziemi. Wody podnosily sie i opadaly, |
| zalewajac puszcze i laki. Smierc zbierala zniwo, pragnac |
| zgasic wszelkie zycie... |
| Zycie jednak nie poddawalo sie. |
| |
| Trwala ta walka lat rowno sto. |
| |
| A jeden byl tylko sposob, by wroga swego pokonac. Obaj |
| bogowie go znali, jednak zaden nie chcial sie do tego |
| uciekac. Az widzac cierpienie poddanych, widzac zniszczenie |
| szerzace sie po swiecie nie wytrzymal Pan Dobra i wymowil |
| zaklecie, na ktorego uzycie do tej pory nie mogl sie |
| odwazyc. Szmaragdowy blask ogarnal obu bogow i tak zwarci w |
| ostatnim uscisku znikneli, rozsypujac sie po swiecie w |
| miliony drogocennych kamieni. |
| |
| Swiat powoli otrzasal sie z koszmaru. Drzewa znow |
| wypuszczaly pedy a nowi bogowie zaopiekowali sie |
| mieszkancami tego skrawka ziemi. |
| |
| Na miejscu walki bogow zostala jeno zbroja, ktorej nikt |
| nie wazyl sie ruszyc. Lezala setki lat, a wokol niej byla |
| jeno wypalona ziemia bez zadnej roslinnosci. Pojawili sie |
| krasnoludowie, pojawily sie gnomy - ci zajeli sie kuciem |
| podziemnych tuneli i wydobywaniem szlachetnych kamieni o |
| dziejach ktorych pojecia nie mieli. |
| |
| Potem przyplynelismy my, czyniac zielone knieje naszym |
| domem. Nasi przodkowie dotarli do miejsca, gdzie lezala owa |
| zbroja... Przerazeni jednak zlem, ktore od niej |
| promieniowalo opuscili czym predzej tamte strony, |
| poprzysiegajac nie miec nigdy tam nie wracac. |
| |
| I pozniej pojawili sie ludzie, twoi przodkowie. Ciekawscy |
| i naiwni. Odnalezli zbroje, zabrali ja ze soba niczym cenne |
| trofeum... Glupcy. Gdzie dzis ona, tego nie wiem. Wiem jeno, |
| ze chociaz zakleta w niej jest zaledwie odrobina pierwotnej |
| potegi, to jednak... Wciaz jest na wskros zla i wciaz |
| wypacza mysli noszacej ja osoby, kierujac ku mrocznej |
| sciezce, palac dusze ogniem nienawisci... |
| |
| Zapamietaj zatem to, co ci o zbroi onej powiem, przekaz to |
| swemu wladcy i jesli kiedykolwiek wpadnie ona w wasze |
| rece - zniszczcie ja, nie baczac na jej piekno. |
| |
| Kazdy, kto zbroje ta nosi, poddany jest przez nia probom |
| wszelakim. I jedynie ten, ktory przejdzie je pomyslnie moze |
| bez obaw walczyc w tym pancerzu... Jesli zas nie |
| przejdzie... Tedy smierc po niego moze wyciagnac swe rece. |
| Strzezcie sie, albowiem kazdy kto ja nosi, chociazby i |
| zdjal, na zawsze pod urokiem tym moze pozostac, zawsze juz |
| krew niewinnych przelewac... A zla magia mu w tym pomoze, |
| zywiac sie nienawiscia i lzami, rosnac w sile... |
| |
| Jesli sie nie opamietacie, jesli jej nie zniszczycie... |
| Nadejda sadne dni, czarna powodz zaleje was z poludnia, |
| zmiecie wszystko po drodze. Jedni pojda w niewole, inni w |
| mekach konac beda. Nadejdzie czas zlowrogi, czas mroczny... |
| A potem nastapi koniec znanego nam stanu rzeczy. |
| |
| Wez tedy do siebie me slowa czlowieku. Zanies je swemu |
| panu, gdyz jest jeszcze czas, by karty przyszlosci odwrocic. |
| Jeno powsciagnijcie swe zadze i pragnienie potegi... |
| Zniszczcie ten starozytny artefakt lub nam go oddajcie." |
| |
| - o - |
| |
| Krol moj wysluchal calej tej historii, smiechem ja na |
| koniec skwitowal. Ja jednak wierze w te slowa. W tajemnicy |
| legende ta spisuje i w bibliotece ostawiam, gdyz inaczej |
| spokoju bym nie zaznal... A ze stary juz jestem, krotko mi |
| juz przyjdzie powietrzem tym dychac, przeto mam nadzieje, |
| iz ktos mlody to kiedys odczyta i wezmie sobie do serca. |
| |
| Ilhard Coverne z Wyzimy |
___| syn Vermanda |
( | |
\_/_________________________________________________________________/
